خبرگزاری فارس-همدان؛ شب بیست و یکم ماه مبارک رمضان از سلسله شب‌های قدر با شوکت و شکوه تمام برگزار شد. این شب ذکر لب‌ها و یاد دل‌ها، حضرت امیرالمومنین علی(ع) است. هم او که در محراب مسجد کوفه، ضربت خورد و جام شهادت را سر کشید. هم او که عدالتش را تاب نیاوردند و راهی جز حذفش برای دست‌درازی به بیت‌المال نیافتند.
علی(ع) قرآن ناطق است و تمسک به قرآن با قسم به علی(ع) چه درهایی را که نمی‌گشاید. شب بیست و یکم دعای جوشن کبیر که خوانده می‌شود و انسان خدا را با نام‌های بی‌مثالش قسم می‌دهد، گوشه ذهنش از مولا هم مدد می‌جوید.
شب قدر که باشد و یاد علی(ع) هم در میان آید، بهشت همه را به سوی خود می‌خواند، اینک هفت آسمان مست نام و وجود مقدس اوست. شب بیست و یکم، ترافیک سفر به آسمان غوغا می‌کند. ذکر علی کارساز است، همان زمان که قرآن را به قرآن ناطق قسم می‌دهی، تا عفو شوی و حاجتت روا. شب نوزدهم دل‌های رنگ و رو رفته جلا پیدا کردند و شب بیست و یکم آمادگی بیشتری یافتند، به همین خاطر است که اتصالات بیشتری از زمین به سوی آسمان برقرار می‌شود و علی(ع) تقویت‌کننده این ارتباط وسیع که از سراسر جهان به سوی آسمان حواله می‌شود.
بسیاری شفای مریض خواستند، خیلی‌ها برات کربلا از پدر شهید دشت کربلا گرفتند. اما برخی هم بودند که رندانه طلب عافیت و عاقبت به خیری کردند، مگر می‌شود شب بیست و یکم چیزی خواست و به آن نرسید. همه به حرمت علی(ع) حاجت‌روا می‌شوند.
سفر از محراب به معراج را علی به همگان نشان داد و حالا قسم محراب مسجد به خون علی، خودش قصه مفصلی است. محراب‌های کاشی‌کاری شده مساجد و حسینیه‌های همدان نقطه ثقل آیین شب بیست و یکم رمضان است. کم کم که به ساعات شهادت علی بن ابیطالب نزدیک می‌شویم، صدای غرش آسمان هم شنیدنی می‌شود. هر سال نصفه‌های شب بیست و یکم که می‌شود دل به آسمان می‌توان سپرد تا داستان عروج علی(ع) را شنید.
شب قدر، شب رهایی از آتشی است که انسان فریاد می‌زند تا خداوند او را برهاند، فرصتی برای بازیابی انسان، مجالی برای بازگشت به فطرت و سرشت آدم. فرصتی که خداوند قرار داد تا انسان به عهد اولیه‌اش با او بازگردد. مگر نه اینکه خداوند متعال منتظر بهانه‌ای است تا بنده‌اش را در آغوش بکشد و چه شبی زیباتر از قدر آن هم آمیخته باشد با نام و یاد علی(ع).
شب بیست و یکم ماه مبارک مبارک رمضان در سراسر همدان برپا داشته شد و نیمه شب سرهای زیر قرآن رفته تنها به خدا تمسک می‌جستند و او را به انسان‌های خوبش قسم می‌دادند. گل سرسبد ماه میهمانی خدا بی‌شک شب‌های قدر است، خداوند میهمانی را به اوج رسانده و بندگانش را به نظاره می‌نشیند که چگونه به درگاهش تضرع می‌کنند و زیباترین صحنه‌ها وقتی رقم می‌خورد که کودک و نوجوانی پاک‌سرشت او را فرامی‌خواند تا از همان آغاز زندگی، درونش با خدا یکرنگ شود.
هنوز فرصت باقی است و ماه رمضان تمرین بزرگ بندگی برای شرکت انسان در امتحان بزرگ زندگی است.
انتهای پیام/۸۹۰۴۰/س
