خبرگزاری فارس - همدان: دو میدان به نام ادب و عرفان در همدان نام آن را شاخص کرده است؛ میادینی که نام پرآوازه همدان با نام این شهیران شهر عجین شده و اعتبار دیگری به این دیاز بخشیده‌اند.
از خیابان بوعلی منشعب از میدان امام، آرامگاه عارف بزرگ، شیخ‌الرئیس، حکیم ابوعلی سینا نمایان است، میدانی بزرگ که سال‌هاست این پزشک حاذق قرن در آن آرمیده و مایه فخر و مباهات ما همدانی‌هاست.
سبک معماری این آرامگاه از قرنی که بوعلی سینا در آن زندگی می‌کرد، الهام گرفته شده و از روی قدیمی‌ترین بنای تاریخ اسلامی یعنی برج گنبد قابوس در شهر گنبد کاووس اقتباس شده است.
بنای آرامگاه تلفیقی از دو سبک معماری ایران باستان و ایران پس از اسلام است و در طراحی این مجموعه از هنر معماری سنتی ایرانی استفاده شده به طوری که عناصری مانند برج، الهام گرفته از برج گنبد قابوس، باغچه‌ها متاثر از باغ‌های ایرانی، آب‌نماها الهام گرفته از حوض خانه‌های سنتی و نمایی با روکار سنگ‌های حجیم و خشن خارا که با سنگ گرانیت کوهستان الوند آراسته شده است.
با ورود به آرامگاه ابتدا باید مزار عارف قزوینی را زیارت کرد که خارج از محوطه مقبره و مقابل درب ورودی آرامگاه مدفون است.
سپس با ورود به داخل مقبره در دو سمت راست و چپ موزه‌های آرامگاه است که تالار جنوبی آرامگاه به عنوان موزه محل نگهداری سکه، سفال، برنز و سایر اشیای کشف شده مربوط به هزاره‌های قبل از میلاد و دوران اسلامی و تالار شمالی کتابخانه‌ای مشتمل بر ۸ هزار جلد کتاب خطی و چاپی نفیس ایرانی و خارجی و غرفه‌هایی مربوط به آثار بوعلی سینا، شعرا و نویسندگان همدانی است.
بعد از بازدید از موزه‌ها وارد تالار اصلی آرامگاه می‌شویم، مقبره‌ای که در سال ۴۴۰ هجری حکیم هزاره‌ها در آن مدفون شده اما علم و دانش این فیلسوف، دانشمند و پزشک نامی همچنان در دنیای علم جاریست.
از دیگر محوطه‌های آرامگاه می‌توان به بام باصفای او اشاره کرد که با وزش خنکای باد الوند بسیار فرح‌بخش بوده و لذت تفریح در آن را دوچندان می‌کند.
از آرامگاه شیخ‌‌الرییس که خارج شویم، مجدد از میدان امام با گذر از خیابان باباطاهر و خیابان عین‌القضات به آرامگاه شاعر دوبیتی‌سرای همدان، باباطاهر عریان می‌رسیم، آرامگاهی باصفا که از دور رنگ لاجوردی سقف آن خودنمایی کرده و ذوق شعر و ادب همدانی‌ها را به رخ می‌کشد.
دورتادور آرامگاه را درختانی دربرگرفته که سبزی و طراوت آن جلای دیگری به مقبره باباطاهر بخشیده است، بعد از گذشتن از پله‌هایی که گل‌های رنگارنگ از کنار آن روییده، به محوطه سرسبز و شاعرانه‌ای می‌رسیم و آنجاست که باباطاهر عریان، شاعر، عارف و دوبیتی‌سرای معروف ایرانی در آن مدفون است.
قدمت مقبره اصلی باباطاهر مربوط به دوران سلجوقیان است، بنایی آجری و هشت ضلعی که پس از یکبار تخریب، مجدد ساخته شده است، زیربنای آرامگاه باباطاهر و باغ اطرافش حدود ۹۰۰۰ متر و آرامگاهش قطعه‌ای ۱۰ در ۱۰ است که به وسیله منشورها احاطه شده است.
سقف آرامگاه، کاشی‌کاری معرق و ستون‌‌های هشت‌گانه، سنگ مزار و پله‌ها همگی از سنگ گرانیت است، نمای ساختمان از سنگ سفید مرغوب و کتیبه‌‌هایی از کاشی است.
در هشت ضلعی‌های مقبره ۲۴ دوبیتی از باباطاهر بر روی ۲۴ سنگ مرمر با گویش همدانی نوشته و نصب شده که خواندن آن‌ها روح و جان را نوازش می‌کند آنجا که می‌گوید:
به صحرا بنگرم صحرا ته وینم
به دریا بنگرم دریا ته وینم
به هر جا بنگرم کوه و در و دشت
نشان روی زیبای ته وینم
به راستی که همدان شهر شعر و علم و ادب است و بزرگان خفته در خاک پاک این دیار، گواهی بر این ادعا هستند، دیاری که نامش با علم و عرفان گره خورده است.
آرامگاه این دو شاعر و دانشمند بزرگ در همه فصول سال میزبان گردشگران و اهل قلم و دانشی است که این بزرگان را شناخته و ارج می‌نهند.
هر ساله مسافران و گردشگران زیادی برای بازدید از این مکان‌ها به همدان سفر می‌کنند تا لحظاتی را در کنار مقبره شیخ فرزانه ابن سینای بزرگ و شاعر دوبیتی‌سرا سپری کنند.
انتهای پیام/۸۹۰۰۳/ع
