خبرگزاری فارس-کرمانشاه-رضا حیدری: «توسعه یافتگی» دغدغهای است که از دهه ۲۰ شمسی گریبانگیر نخبگان و برنامهریزان کشور است. آمریکاییها از سال ۱۳۲۷ برنامههای توسعه را برای ایران پایهریزی کردند که پس از ۱۴ سال و نتایج نامطلوب توسط دستگاه پهلوی کنار گذاشته شد.
البته برنامه نویسی اقتصادی هرگز رها نشده است و افق ۱۴۰۴ نیز ادامه همین نگاههای افق چشم انداز است؛ اینکه چقدر این برنامهها جلو رفتهاند یا نه محل بحث نگارنده نیست؛ سوال من این است چرا «کرمانشاه» آنطور که سایر استانها جلو رفتهاند از حرکت بازمانده است؟
به نظرم کرمانشاه گروگان نخبگان خویش است. اساساً تا وحدت رویه و افق مشترکی بین قاطبه نخبگان فکری و اجرایی استان ایجاد نشود نمیتوان چشمانداز مثبتی برای این استان متصور بود.
شاید یکی از علل نبود مفاهمه بین نخبگان، خواستگاه ایلی استان کرمانشاه است که موجبات گریز از مرکز؛ وحدت و یکپارچگی را ایجاد کرده است.
به نظر میرسد تمرکز و توجه بر اشتراکات فرهنگی ایلی نقطه عطف توسعه این استان است؛ از این رو به اعتقاد من بیش از اقتصاددانان و مدیران صنعتی؛ قاطبه کارشناسان فرهنگی و مدیران این حوزه موتور محرکه توسعه هستند و کرمانشاه به مدیران خوش فکر فرهنگی نیازمند است تا بدواً فرهنگ جمعی را ایجاد کنند تا از دِلش فرهنگ کار جمعی هم بیرون آید.
تا زمانی که مبنای تعریف هویت در کرمانشاه؛ ایلات باشد نمیتوان رو به جلو نگاه کرد. به اعتقادم اول باید «منِ کرمانشاهی» تعریف شود و این هم کار مدیران فرهنگی است. از دل منِ مشترک کار جمعی، اراده جمعی، تلاش جمعی و حرکت به سوی توسعه بیرون میآید.
انتهای پیام/ح