به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری فارس، دوچرخه سواری کشورمان طی سال‌های گذشته به دلیل مشکلات اقتصادی، بالا رفتن نرخ ارز و صد البته ضعف مدیریت، روزهای خوبی را سپری نمی‌کند. در حالی که انتظار می‌رفت با تغییر مدیریت شرایط بهتر شود، این اتفاق نیفتاد و به دلیل اقداماتی که صورت گرفته، تا مرز تعلیق توسط اتحادیه جهانی پیش رفته و اگر اقدام به موقعی صورت نگیرد، قطعا دودش در چشم رکابزنانی خواهد رفت که با کمترین امکانات و قراردادها برای بالا بردن پرچم کشورمان تلاش می‌کنند.
برای بررسی شرایط موجود و مشکلاتی که دوچرخه سواری با آن روبرو است به سراغ امیررضا واعظ آشتیانی، رئیس اسبق فدراسیون رفتیم. آشتیانی طی سال‌های 84 تا 88 سکاندار این فدراسیون بود و آنطور که عنوان می‌کند، مشکل این رشته در یک دهه گذشته نبود اسپانسر بوده است.
* داشتن نگاه تلخ به داخل منصفانه نیست
* اتحادیه جهانی بیکار نیست که به هر ایمیلی توجه کند
* متهم کردن یکدیگر باعث حساس شدن اتحادیه جهانی می‌شود
* مشکل فدراسیون در چند سال گذشته عدم جذب اسپانسر بوده است
* طی دو سال 33 اعزام داشتیم
*دود اختلاف‌ها فقط به چشم دوچرخه‌سواری می‌رود
* مجمع باید به گونه‌ای رقم می‌خورد که اقبال نسبی به رئیس به وجود بیاید
* انتقاد کردن پس از انتخاب شدن در اصلاح «جر زنی» است
* فروختن ساختمان‌های قبلی برای احداث ساختمان جدید منطقی نبود
* دوچرخه سواری در برزخ به سر می‌برد
* در سال‌های گذشته هیچ کمک و مشورتی از من نخواسته‌اند
مشروح گفت‌وگوی فارس با واعظ آشتیانی را در زیر می‌خوانید:
فارس: از مهمترین بحث این روزهای دوچرخه سواری آغاز کنیم. گفته می‌شود فدراسیون به دلیل شرایطی که در انتخابات به وجود آمده، در آستانه تعلیق قرار دارد. نظرتان چیست؟
من بخشی از این مباحث را قبول ندارم که گفته می‌شود از داخل به اتحادیه جهانی اطلاعات داده شده است. اینکه فقط بخواهیم به صورت تلخ به داخل نگاه کنیم، زیاد منصفانه نیست. البته نمی خواهم رد کنم که اطلاعات داده می‌شود، اما خارج از کشور نیز افرادی ایرانی هستند که این کار را، چه در دوچرخه سواری و چه رشته دیگر، انجام می دهند. اطلاعات از داخل جمع آوری می‌شود و حالا چقدر معتبر باشد یا خیر بحث دیگری است.
فارس: یعنی اتحادیه جهانی هر اطلاعاتی از هر کجا داده شود را پیگیری می‌کند؟
نکته ای که وجود دارد این است که اتحادیه جهانی زیاد روی آنها وقعی ندارد. نباید اینطور فکر کنیم که آنها نشسته‌اند و هر ایمیلی آمد، توجه کنند. من این موضوع را زیاد پر رنگ نمی‌بینم.
فارس: برخی معتقدند که از مدیران گذشته این اطلاعات را به اتحادیه جهانی می‌دهند.
بعید می‌دانم اینطور باشد. باید عینک بدبینی به یکدیگر را برداریم. یکی از اشکالات ما این است که نگاه بدبینانه به یکدیگر داریم. به نظر من این نوع نگاه و متهم کردن یکدیگر باعث می‌شود که فدراسیون جهانی تحریک و حساس شود.
فارس: قبول دارید دوچرخه سواری حال و روز خوبی ندارد.
بله همینطور است. از سال 2066 تا 2010 روزهای خوبی را داشتیم و دوستان همه دست به دست هم داده بودند و در مواد مختلف اتفاقات خوبی افتاده بود. البته در برخی رشته های دیگر رفته رفته بهتر هم شدیم. نباید همه نگاه‌ها به سمت موضوعات منفی برود. کارهای خوبی صورت گرفته که باید منصفانه نگاه کنیم. در بخش کوهستان و بانوان وضع ما بهتر شد، اما موضوعات اقتصادی گریبان فدراسیون های ورزشی را گرفت. یک ضعفی که در دوچرخه سواری وجود داشت این بود که افراد «بیزینس من» برای جذب اسپانسرها در کنارش نبود. دوستان باید در این چند سال تلاش می‌کردند که این بخش را فعالتر کنند. با توجه به اینکه مسابقات از تلویزیون پخش می‌شد، باید این فرصت را غنیمت می‌شمردند و اسپانسرهایی را جذب می‌کردند.
فارس: زمان شما چطور منابع جذب می‌شد؟
بنده 16 سال پیش رئیس فدراسیون بودم و کار جذب اسپانسر را آغاز کرده بودیم و بخشی از درآمدمان از این طریق بود. یادم است که یک ریال بودجه اضافه از سازمان تربیت بدنی و کمیته ملی المپیک نگرفتیم و هیچ وقت هم نگفتیم که پول نداریم. حتی ما در سال 2006 و 2007 حدود 33 مسابقه خارجی رفتیم. قبل از این مسابقات، رنکینگ بخش جاده و استقامت ما 43 جهان بود، اما بعد از آن به 8 دنیا رسیدیم و سهمیه المپیک پکن را به ما دادند.
این موضوع نشان داد که ما هم در بخش باشگاهی فعال بودیم و اردوهای خارجی را هم در شرق آسیا و آلمان برگزار می‌کردیم. آن زمان دوچرخه سواری یکی از فدراسیون‌هایی بود که هیچ وقت به بی پولی اعتراض نداشت. نه اینکه کافی بود، بلکه کمبودها را از طریق اسپانسر جبران می‌کردیم.
فارس: اما طی چند سال گذشته همه نگاه‌ها به وزارت ورزش و کمیته بوده است.
کاش ما از امکانی که برای پخش مسابقات به وجود آمده بود، برای جذب اسپانسر استفاده می کردیم. ابتدای حضورم در فدراسیون یک دفتر 90 متری داشتیم، اما آن را به سه دفتر رساندیم و 4 خودرو از اسپانسر گرفتیم و تور ریاست جمهوری را برگزار کردیم که جایزه نفر اول 50 هزار دلار بود. به هرحال تنها اشکالی که می‌توانم به فدراسیون بگیرم، بحث اقتصادی است.
فارس: در بخش استعدادیابی و قهرمان پروری هم کارهای چندانی صورت نگرفت.
فرایند جایگزینی قهرمانان در دهه 90 کُند طی شد. هنوز هم دیر نشده است. ما در بخش جاده تیم بلامنازع آسیا بودیم و رقیب آنچنانی نداشتیم. در پیست هم وضعمان خوب بود، اما الان در هر دو بخش با چالش روبرو هستیم. امیدوارم جامعه دوچرخه سواری دور هم جمع شوند و این مشکلات حل شود.
فارس: یکی از معضلات دوچرخه سواری همین است که تنش زیاد بوده و افراد علیه هم صحبت می کنند.
دود این اختلافات به چشم دوچرخه سواری می رود. یک جاهایی باید کوتاه بیاییم و یکدیگر را تحمل کنیم تا جایگاهی که در گذشته در اختیارمان بوده را دوباره پس بگیریم. اختلافات کوچک است، اما بزرگ جلوه داده می شود و همین باعث می‌شود که عمق پیدا کند و به دشمنی تبدیل شود. امیدوارم تلاش ها بر این باشد که اختلاف‌ها که بیشتر سلیقه‌ای است، برطرف شود. راه آن هم برگزاری یک نشست آشتی ملی میان جامعه دوچرخه سواری است که رئیس فدراسیون، وزارت ورزش یا کمیته ملی المپیک باید آن را تدارک ببینند.
فارس: به نظر شما فروختن ساختمان های مرکز شهر برای تاسیس یک ساختمان جدید در ورزشگاه آزادی در این شرایط به صرفه بود؟
اصلا صلاح نبود که آنها را بفروشند. فدراسیون‌ها نهادهای عمومی غیر دولتی هستند و شرکت توسعه و تجهیز می‌توانست ساختمان را برای فدراسیون بسازد و پس از اینکه تکمیل شد، در مورد ساختمان‌های مرکز شهر تصمیم بگیرند. اینکه اول بفروشید و پس از آن به فکر ساخت باشید، کار مدبرانه ای نبود. همین باعث شد که فدراسیون سرگردان شود. هیچ فرد منطقی نمی آید محل سکونت یا کار خود را بفروشد و پس از آن در یک جای دیگر ساختمان جدید بسازد.
فارس: الان خوابگاه تیم‌های ملی محل فدراسیون شده است.
آنجا زیر پله ای بود که دوچرخه های 50 سال قبل را ریخته بودند، اما زمان ریاست بنده و بعد هم انصاری با هزینه شخصی به خوابگاهی برای ملی پوشان تبدیل شد.
فارس: در شرایط فعلی اقتصادی می‌شد باشگاه‌هایی مانند پتروشیمی، شهرداری تبریز و پیشگامان را حفظ کرد؟
بله. باید انگیزه باشگاه‌داری ایجاد و استعدادهای خوبی در اختیار آنها قرار داده شود. این باشگاه‌های که نام بردید قرارداد خوبی را به رکابزنان پرداخت می‌کردند.
فارس: البته برخی رکابزنان می گویند قراردادشان نسبت به چند سال قبل کمتر شده است.
درست می‌گویند. این نشان می دهد که نسبت به دوچرخه سواری بی مهری شده است. به جرات می‌گویم یکی از سخت‌ترین رشته ها دوچرخه سواری بوده و ورزشکاران آن هم جزو مظلوم‌ترین ها هستند. البته در دنیا نگاه خوبی به دوچرخه سواری وجود دارد، اما در کشور ما اینطور نیست و این هم ظلم مضاعفی است که به این رشته وارد می‌شود. اگر آن زمان به تقویم مسابقات نگاه می کردید، چه داخلی و چه تورهای داخلی، همه چیز برقرار بود و تنوع زیادی وجود داشت.
متاسفانه دوچرخه سواری الان در یک برزخی به سر می برد و این خوب نیست. وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک باید فکری به حال این رشته بکند تا از این شرایط خارج شود. چون قهرمانان آن حیف هستند. ما زمانی در آسیا حرف برای گفتن داشتیم، اما الان رقبای ما از این وضعیت خوشحال هستند.
فارس: نظرتان در مورد برگزاری انتخابات و حواشی آن چیست؟ برخی می‌گفتند چون هیچ کدام از نامزدها سابقه ای در دوچرخه سواری نداشتند، به نوعی مجمع مهندسی شده بود.
در این مورد چون اطلاعاتی ندارم، اظهار نظری هم نمی کنم، اما کاش شرایط به گونه ای رقم می خورد که یک اقبال نسبی به رئیس انتخاب شده به وجود می آمد تا فضا تلطیف شود. همین رئیس فعلی هم باید کارهایی را انجام دهد که یک اعتمادی را در خانواده دوچرخه سواری و اهالی ان ایجاد کند.
فارس: راهکارش چیست؟
این را دیگر باید خود رئیس بگردد و پیدا کند.
فارس: همین رئیس فعلی که گفتید در مجمع فدراسیون صحبت های تندی را علیه رئیس قبلی انجام داده بود. با این شرایط چطور انتظار اصلاح وجود دارد.
این صحبت ها خوب نیست. بدگویی کردن از قبلی ها جز اینکه فضای تفاهم و همکاری را مختل کند، هیچ حاصل دیگری ندارد. هرچه نسبت به یکدیگر انتقاد کنند، نتیجه معکوس دارد. باید به سمتی بروند که اتحاد بیشتر شود.
فارس: رئیس فعلی صحبت هایی انجام داده که انگار از مشکلات هیچ اطلاعی نداشته است.
هرکسی که وارد یک مجموعه می شود، قطعا با شناخت این کار را انجام داده است. اگر بعد از انتخاب هر حرفی زده شود، در اصطلاح می گویند «جر زنی» می کند. با چشم باز آمده اید و باید همه چیز را بپذیرید. یک روزی هم من آمدم در فدراسیون و اهالی آن می دانند که این رشته چه حال و روزی داشت، اما ما کار خودمان را کردیم و حالا آنها خودشان باید قضاوت کنند. حالا این دوستان هم به جای بدگویی و انتقاد از یکدیگر، دنبال راهکار برای بهبودی شرایط باشند. تعامل و کوتاه آمدن می‌تواند کمک کند تا دوچرخه سواری از این رکود خارج شود.
فارس: همین شرایط باعث شده که از سهمیه کامل به یک سهمیه برسیم.
درست است. یادم است که در المپیک پکن نام بنده برای حضور در آنجا رد شده بود، اما از کمیته ملی المپیک درخواست کردم که مجید ناصری برود. او آن زمان تازه به عرصه مربیگری وارد شده بود. گفتم این فرد سرمایه دوچرخه سواری است و اگر برود پشتوانه سازی برای کشور می‌شود. گاها مشاهده می شود که برخی روسای فدراسیون ها در خط مقدم اعزام هستند. اگر منِ رئیس فدراسیون نروم، هیچ اتفاقی نمی‌افتد، چون ما 4 یا 8 سال هستیم و بعد می رویم. به هرحال خوشحالیم که تصمیمی که آن زمان گرفتیم، درست بود.
فارس: حدود 12 سال قبل دوره تان به پایان رسید، آیا از آن زمان تاکنون از شما مشورتی گرفته شده است؟
خیر، اصلا هیچ کمک و مشورتی از بنده خواسته نشده است. شاید دوستان تشخیصشان این بوده که بهتر مسائل را متوجه می‌شوند. همان طور که گفتم، تیم ملی در دو سال برای اینکه سهمیه المپیک را بگیرد، 33 سفر خارجی اعزام شد و حالا این آمار را با یک دهه قبل مقایسه کنید، حتما کمتر از این تعداد است.
فارس: و صحبت پایانی؟
تا زمانی که اختلافات حل نشود و اتحاد به وجود نیاید، اوضاع نه تنها بهتر نمی‌شود، بلکه بدتر خواهد شد.
انتهای پیام/
