علی، اوج تجلی مردانگی و مهر پدری

به گزارش خبرگزاری فارس از شیراز، چلچله‌ها به تمنّای پاسخ او، آمدن بهار را نوید می‌دهند، او که مهربانی را نثار عالمیان می‌کند و لاله‌ها در دشت دلدادگی از عشق او شور زندگی می‌گیرند، او که در کوچه باغ باورمان، ماندنی و جاویدان است.

قوهای سپیدبال آرام دریایی، صبحشان را با نام او آغاز می‌کنند و آفاق پرواز همه پرندگان مهاجر است. او که تجلّیِ هستی و مظهر ایمان است و شهر دلمان همراه با نفس پاک او نفس می‌کشد و نبض هستی‌اش به تپش می‌افتد.

دنیا برای جلوه تمام وجودش کوچک بوده و هست و وجودش پایان شام انتظارمان و صبح صادق شام تار انسانیت بوده و بهار جاودان زندگی همه ما انسان‌ها است.

در آسمان غوغا است، فرشتگان هلهله‌کنان بین زمین و آسمان، در رفت و آمدند، از شوق بر آسمان سر می‌سایند و بال‌هایشان از گل‌های بهشتی عطری ناب و محمدی بر زمین می‌پاشد.

زمین و آسمان یکی شده و دنباله حلول نور از آسمان به زمین رسیده است، همه جا نور است و نور، کعبه مرکز ارتعاش نور الهی شده و ملائک نیز به دور این خانه امن در حال طواف.

و ناگهان انفجار نور، زمین و زمان و آسمان را در بر می‌گیرد و صدای هلهله شادی فرشتگان و ملائک همه جا طنین می‌افکند.

آبشار نور خط سبز رحمت را از آسمان به زمین می‌کشد و صدایی نو و تازه گوش زمین و زمان را می‌نوازد، آری، صدا، صدای کودکی است که نور وجودش درون کعبه را جلوه‌ای تازه بخشیده، کعبه مرکز نور است و دیوارهای ستبرش با دیدن این نور شکوفا می‌شود

و علی(ع) می‌آید تا رحمت بیاید، علی(ع) می‌آید تا عدالت بیاید، تا حوض کوثر فوران کند و می‌آید تا خنده بر لبان محمد(ص) شکوفا شود.

آری... علی(ع) می‌آید تا آب زلال و پاک الهی بر کویر تشنه عدالت، بر زمین بارور شود، می‌آید تا مرکز ثقل شود، مرکز ثقل یازده پاک‌کردن سبز و سرخ علوی و محمدی، علی می‌آید تا هر بت و بت‌خانه‌ای ویران شوند و شیاطین جن و انس شرمنده از جسارت.

علی(ع) می‌آید تا سرچشمه هدایت، ولایت و سعادت انسان در زمین شکل بگیرد. جاری شود، می‌آید تا عدالت بیاید، مهر، محبت و مودت باید، می‌آید تا مظلومان تاریخ جان بگویند و جان بگیرند.

ساقه‌های نیلوفری از پایه‌های عرش بالا رفته و سریر ولایت را به عطر وجودی خود آراسته‌اند، تا او بیاید و بر تکیه گاه پوشیده از رازقی آن تکیه زند و اشهد أنٌ علیا ولی الله طنین‌انداز شود، درون کعبه چه غوغایی است امروز! ملائک، بال در بال، گستره آسمان‌ها را پوشانیده‌اند و جبرائیل و میکائیل و اسرافیل حلقه خانه کعبه شده‌اند تا پر به نور وجود او بسایند!

طنین نام او هلهله شادی ملائک است، جام‌های افلاکیِ عاشقان به سوی او می‌آیند و گیسوان سیاه شبْ به یُمن وجود او گل خنده‌های نقره‌ای را در میان آبشار آسمانی‌اش تقسیم می‌کند؛ چرا که علی(علیه السلام) آمده است.

او که شافع محشر است و فاتح خیبر، امیر بیان است و بر سر بزنگاه مظلومان را امان، کلامش فوق کلام المخلوق است و دون کلام الخالق، اسدالله الغالب است و عصاره ناب وجود ابوطالب، علی است و اعلی، ولی است و مولا و همتای بی نظیر زهرا(س).

نامش از ابتدای خلقت مکتوب بر ساق عرش بوده تا ناصرالنبی(ص) باشد و وصی او و مأمن ولایت، ستاره وجودش مخزن الانوار است و وجود بی‌بدیلش مخزن الاسرار.

دامان پر از مهر فاطمه بنت اسد در دل کعبه گل وجودش را در خود گرفت، کعبه خندید و دیوارها لبخند زنان در مسیر عبورش شکوفا شدند و مظهر العجایب شد، آمد و مکه جان تازه‌ای گرفت تا جایی که نه خدا توانمش خواند، نه بشر توانمش گفت، متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را و ذوالفقارش شهره آفاق گردید و در چشم به‌هم زدنی امیر عرب، پهلوان هر میدانی و یعسوب‌الدین بود و مایه ندامت دشمن از دشمنی و کین.

ابهتش تا جایی است که تمام واژه‌ها، از توصیف او عاجزند و عظمتش چنان است که تمام عقل‌ها از درک بزرگی‌اش قاصر! علو مقامش آن‌چنان بلند است که دست هیچ قلمی برای بیانش توان یاری ندارد و بلندای وجودش در پهنای هیچ اندیشه‌ای نمی‌گنجد.

زمین و زمان به حرمت آمدنش گوشه عزلت گزیده‌اند و بشر به شکرانه نعمت وجودش، معتکفانه دست سپاس بر دامان حق می‌ساید و در سایه لطف او که در نهایت بزرگی، در مقابل پرودگار بزرگترین افتخارش بندگی او بود؛ رسم بندگی را تمرین می‌کند.

۱۳رجب نه برای شیعیان، که عید عالمیان است و میلاد مولود کعبه، هم او که در شهر علم پیامبر است و برای زهرا(س) شایسته‌ترین همسر و در میان فرزندان انسان، مایه فخر پدر و در برادری عادل‌ترین برادر و در میدان مبارزه برترین دلاور.

پدر خاک بود و همزاد ماه، راه هر گمراه بود و رفیق چاه، پدر یتیمان بود و در کنار کوثر، شاه، ذات الصفات العالیه بود و میزان عدل در دکة‌القضاء و در هر حال امید مظلومان و امیر دلها.

در نجف از تلألو نامش درخشندگی یافت و ایوان نجف از صفای وجودش مصفا شد و زمین با حضورش عزت یافت و ما شیعه او و چشم به راه کرمش چرا که خوب می‌دانیم؛ به ذره گر نظر لطف بوتراب کند، به آسمان رود و کار آفتاب کند.

میلادش بهانه‌ای شد تا به پاس پدر عالمیان بودنش، دستان پر مهر پدرانمان را بوسه باران کنیم و قدردان مردی و مردانگی و مهرورزی شان باشیم، روز پدر مبارک.

انتهای پیام/س