به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری فارس، اواسط دهه 80 بود که پس از رشد خوب بسکتبال ایران در آسیا و قهرمان شدن در قاره کهن و صعود به جام‌جهانی و المپیک، کم کم پای بازیکنان دو رگه از کشورهایی مانند کانادا و آمریکا به بسکتبال ایران باز شد تا شاهد حضور نفراتی باشیم که برای نخستین بار وارد بسکتبال ایران می‌شدند.
بنی کوچویی، عرفان نساج پور، یونس لاله زاده جزو اولین نفراتی بودند که برخی مربیان رایزنی ها را برای آوردن آنها به ایران انجام دادند. بنی کوچویی از صبا مهر قزوین و با مهران شاهین‌طبع کارش را آغاز کرد و در ادامه عرفان نساج پور و یونس لاله زاده خودشان را در بسکتبال ایران دیدند.
طی 2، 3 سال گذشته نیز نوید نیکتاش، آرون گرامی‌پور و مایک رستم پور بازیکنانی بودند که در فدراسیون رامین طباطبایی و سرمربیگری مهران شاهین‌طبع وارد تیم ملی شدند، اما همانند قبلی‌ها تاثیری در بسکتبال ایران نداشتند و اگر مقایسه‌ای صورت گیرد، قطعا سطح‌شان پایین تر از خیلی دیگر از بازیکنانی است که در تیم ملی حضور داشته یا دارند، اما چرا برخی مربیان به هر شکلی شده دنبال آنها هستند؟
* چشم‌ها به جای شناسنامه دنبال پاسپورت‌هاست
در این مورد افشین رضاپور از کارشناسان بسکتبال معتقد است: ابتدا باید بررسی شود که آیا این بازیکنان نفرات شاخصی بوده و تاثیر می‌گذارند یا خیر. طی سال‌های گذشته پول‌های خوبی در لیگ ایران نسبت به کشورهایی که آنها بازی کرده‌اند رد و بدل شده است و به غیر از انگیزه بازی در تیم ملی باید باشگاهی را هم در نظر گرفت. اگر اینطور ببینیم، همه جوره به نفع آنها شده است.
این کارشناس و مربی سابق تیم ملی جوانان می‌گوید: ما در ایران مربیانی داریم که از برخی بازیکنان خوش‌شان نمی‌آید و به همین دلیل فضایی را فراهم می‌کنند که این دو رگه ها وارد تیم ملی شوند. متاسفانه چشم‌هایی هستند که داخل را نمی‌بیند و به دنبال خارج است. فعلا چشم‌ها به دنبال پاسپورت‌ها رفته تا شناسنامه ها. ما منابع خوبی در داخل داریم، اما استفاده از آنها به مسائل دیگر باز می‌گردد.
* دو رگه‌ها در بسکتبال ایران تاثیرپذیر بوده‌اند نه تاثیرگذار.
رضاپور با اشاره به اینکه در تمام دنیا بازیکنانی را تبعه می‌کنند، گفت: در کشورهای حوزه خلیج فارس یا کره و ژاپن بازیکنانی تبعه می‌شوند که روی بسکتبال‌شان تاثیر می‌گذارند. نمونه اش همین بازیکنی که در تیم سوریه مقابل ما به میدان رفت و بهترین بازیکن زمین بود. یا در تیم ژاپن هاشیمورا که دو رگه بود واقعا تاثیرگذار است. اما در ایران دو رگه‌هایی که آمدند بیشتر تاثیرپذیر بوده‌اند تا تاثیرگذاری.
نکته جالب توجه اینکه این بازیکنان بعد از مدتی محو می‌شوند. در حال حاضر کسی از وضعیت نوید نیکتاش، یونس لاله زاده یا عرفان نساج‌پور خبر ندارد. چرا آنها به یک باره محو شدند؟ نوید نیکتاش بازیکنی که شاید سطحی بسیار پایین تر از لیگ ایران داشت، اما به تیم ملی هم راه یافت و در رده باشگاهی هم پول نسبتا خوبی گرفت. یا زمانی عرفان نساج پور در پتروشیمی به دلیل آنکه روی سکوها می‌نشست، لقب گران قمیت‌ترین تماشاگر ایران را به خود اختصاص داده بود. البته بعید نیست در این بین دلالی‌ها صورت گرفته باشد و برخی با آوردن آنها پول‌های خوبی به جیب زده باشند.
به گزارش فارس، البته حق این بازیکنان است که در تیم‌های ایرانی و تیم ملی بازی کنند، شکی نیست، چون یک رگه شان ایران است، اما اگر پیگیری‌ها برای جذب و آوردن آنها به ایران صرف ساختن بازیکنانی در داخل می‌شد، شاید الان وضعیت بهتر از گذشته بود.
انتهای پیام/
