به گزارش گروه دیگر رسانه‌های خبرگزاری فارس، روزنامه «جوان» گفت‌وگویی با مصطفی طاری، بازیگر سینما و تلویزیون انجام داده است که بخش‌های مهم آن در ادامه می‌آید.
- سال‌هاست در حسرت یک فیلمنامه جذاب هستم که خواندنش هم مشعوفم کند و بترسم از اینکه آیا می‌توانم به نقشم همانقدر که خوب نوشته شده، جان دهم یا نه.
- اگر فیلم‌ها و سریال‌های دو دهه ابتدای انقلاب را ببینید، حتماً متوجه پرپلان و پراکت بودن آن‌ها می‌شوید، اما حالا ۷۰ درصد فیلمنامه را با دیالوگ‌های بیهوده پر می‌کنند و نهایتاً دو سکانس درگیری لفظی یا فیزیکی و داد و بیداد قرار می‌دهند و اسم خود را نویسنده می‌گذارند.
- متأسفانه ما در سال‌های اخیر اشتباه فاحشی را مرتکب شده‌ایم، آن هم این است که به هر کسی که نیمچه استعدادی دارد اجازه نوشتن می‌دهیم و همین می‌شود که سینما و تلویزیون ما پر شده از حرف، حرف و حرف.
- فیلم و سریال‌های جایزه بگیر پنج سال اخیر را بگذارید کنار هم و ببینید ۱۰ دیالوگ ماندگار از آن‌ها بیرون می‌آید یا نه. وقتی اسیر حرافی شویم، مشخص است که دیگر باید قید گزیده‌گویی را بزنیم، ولی وقتی سینما و تلویزیون را با رفتار کاراکتر و ایجاد موقعیت در برابر دوربین چیدیم، آنگاه جز در مواقع ضروری دیالوگ نمی‌نویسیم، در نتیجه دیالوگ‌هایمان هم مؤثر از کار درمی‌آید.
- نمی‌دانم اخیراً چه اصراری دارند که هرچه لات و لمپن هست را وارد فیلم‌ها کنند و درباره درگیری‌های لات‌ها فیلم و سریال بسازند. چرا به سراغ زندگی فرهیختگان نمی‌روند و مثلاً درام‌های زندگینامه‌ای درباره دانشمندان ایرانی نمی‌سازند. ما خیلی وقت پیش زندگی امثال کمال‌الملک و بوعلی‌سینا را فیلم و سریال کردیم، ولی حالا حتی از پرداختن به زندگی یک نویسنده مثل محمدعلی جمالزاده هم در آثارمان ابا داریم.
- جرئت ندارند فیلم و سریال زندگینامه‌ای بسازند، چون از افراد شهیر شناخت کافی ندارند. چون سواد ندارند و دامنه اطلاعات‌شان در حد صفر است. همین می‌شود که مدام درباره لات و لات‌بازی‌های بی‌فایده فیلم می‌سازند و نمی‌گویند کارکرد فرهنگی فیلمی که درباره یک لات موادفروش ساخته شده، چیست.
- ایران کشوری استعدادخیز است و بازیگر خوب هم داریم، ولی درام خوب نداریم که این بازیگران را به چالش و تحرک وادارد. نسل بازیگری امروز مدیون امثال علی نصیریان، عباس جوانمرد و، ولی الله شیراندامی است و این دین نه فقط در حیطه حرفه‌ای که در حیطه اخلاقی هم وجود دارد. علاوه بر اینکه باید درام‌های قوی تولید کنیم، باید بازیگرانمان را به سمتی هدایت کنیم که به اندازه هنرپیشگی در اخلاقیات هم جلو بروند.
انتهای پیام/
