به گزارش گروه دیگر رسانه های خبرگزاری فارس، «مصوباتی که نظر کارگر در آن‌ها ملاحظه نشده است»، بخشی از گلایه دیروز کارگران در صحبت با رهبری بود. سخنان کارگران با آقا منتشر نشده و مصداق این مصوبات در دیدار اینترنتی دیروز برای ما روشن نیست، اما با شنیدن عبارتی که ابتدای یادداشت آمد، ذهن خیلی زود به جلسه تعیین دستمزد کارگران رفت که ابتدای سال جاری برگزار شد؛ جلسه‌ای که در آن سه طرف حضور دارند: نمایندگان دولت، نمایندگان کارفرمایان و نمایندگان کارگری. در آن جلسه، اما پس از ساعت‌ها گفتگو و مباحثه، نظر نمایندگان کارگری تأمین نشد و آن‌ها را اقناع هم نکردند و در نهایت هم بدون امضای نمایندگان کارگری، مصوبه، مصوبه شد! پس از آن هم، به‌رغم اعتراض رسانه‌ها و تعدادی از نمایندگان مجلس، دولت راه خودش را رفت و همان مصوبه بی امضای کارگران را ابلاغ کرد و همان شد مبنای دستمزد سال ۹۹ کارگران.
رهبری در سخنان دیروز و در پاسخ به گلایه از مصوباتی که نظر کارگر در آن ملاحظه نشده، فرمودند که «دیدم دوستانی شکایت می‌کنند از بعضی از مصوباتی که نظرات کارگر در آن‌ها ملاحظه نشده. خیلی خب، این مقررات بایستی حتماً با نگاه عادلانه تنظیم بشود و مسئولین بنگاه‌ها هم به این نکته توجه بکنند.»
تذکر رهبری با وصف «عادلانه» بودن یعنی آنچه را که بی ملاحظه نظر کارگران باشد، عادلانه نمی‌دانند. فارغ از مسائل کارشناسی که یقیناً قابل رد و نفی نیست، کارگران باید قانع شوند، باید ملاحظه نظرشان بشود و اگر جایی گلایه و اعتراضی دارند، شنیده شود. برخی با انگیزه دفاع از دولت و سرمایه‌گذار، تلاش کردند عدم امضای این مصوبه توسط کارگران را «امنیتی» بدانند، اما در همین سخنان دیروز رهبری شاید بتوان پاسخ این اتهام را هم یافت، وقتی ایشان با توجه به تأثیرگذاری کارگران در عرصه سیاسی جهان، به تأثیر مثبت کارگران در پیشرفت انقلاب اسلامی و بعد دوران جمهوری اسلامی اشاره کردند: «در کشور ما هم کارگران تأثیرگذار بودند به معنای واقعی کلمه. در پیروزی انقلاب حقیقتاً تأثیر گذاشتند و بعد هم در دوران جمهوری اسلامی یکی از برترین قشر‌ها در همراهی با اهداف جمهوری اسلامی کارگر‌ها بودند؛ چه در دوران دفاع مقدّس، چه در دوران‌های بعد و در حوادث گوناگون همواره کارگر‌ها جلو بودند، کار کردند به نفع نظام، و در خدمت نظام قرار داشتند؛ و این البتّه وظایف مسئولان نظام را نسبت به کارگران افزایش می‌دهد...»
همان جایی که کارگران ناراضی بودند، می‌شد کنار این همه برنامه سرگرمی در صداوسیما، تریبونی هم صدای کارگر شود. برای قهر یک تیم فوتبال از زمین در بازی‌های باشگاهی، ساعت‌ها آنتن زنده تلویزیون اشغال می‌شود، اما قهر نمایندگان کارگری از مهم‌ترین جلسه مربوط به معیشت کارگران، هیچ برنامه پربیننده‌ای را نمی‌سازد! در چنین روندی است که کارگران می‌گویند ما در جلسه در اقلیت بودیم و نماینده کارفرما و دولت در اکثریت. این تقسیم بندی دو به یک در ذهن کارگر از آنجایی است که خود را در دفاع از حقوق خود تنها می‌بیند. همه حرف کارگران هم محاسبه افزایش حقوق با احتساب نرخ تورم بود. دولت موانع تولید را رفع نمی‌کند، دست کارفرما بسته می‌ماند و یا کارفرما ملاحظه کارگر را نمی‌کند و فشارش به کارگر می‌آید. رهبری حق کارگر را هم البته بیان می‌کنند: «حقوق طبیعی نیروی کار باید رعایت بشود؛ یعنی دستمزد عادلانه، پرداخت منظّم و بدون تأخیر، ثبات اشتغال یعنی امنیت شغلی...»
ملاحظه نظر کارگر را باید کرد و به دلش راه آمد؛ اینان نیرو‌های تولید و پیشرفت همین کشور هستند، فردای روزی که صدای کارگر را نمی‌شنویم و ملاحظه نظرش را نمی‌کنیم، فردای قشنگی نیست، فردای نازیبایی که خلاصه‌اش می‌شود اینکه، در افزایش حقوق کارگر به نرخ تورم توجه نمی‌کنیم؛ به او حق اعتراض نمی‌دهیم؛ حقوقش که عقب افتاد، صدایش را نمی‌شنویم؛ عصبانی که شد، پنهان می‌شویم و پلیس را جلو می‌فرستیم؛ در رسانه ملی به او تریبون نمی‌دهیم؛ بعد که جاده را بست و صدایش از آن ور آب سردرآورد، می‌گوییم بحث صنفی نیست؛ سیاسی است، امنیتی است! کارگر اگر هم سیاسی است، با نظام است، بر نظام نیست.
منبع: روزنامه جوان
انتهای پیام/
