خبرگزای فارس-کرمانشاه-رضا حیدری: اهالی رسانه و کارشناسان علوم سیاسی مکرر این نکته را گوشزد می کنند که سرمایه اجتماعی دولت/ حاکمیت در حال کاهش است و در این چند سال شدت بیشتری گرفته است.
اینکه این روزها و سال‌ها دولت دچار بحران کارآمدی شده و کارکردهای اجرایی‌اش با چالش مواجه شده شکی نیست، اینکه سرمایه اجتماعی نیز سر به زیر گذاشته هم بحثی نبوده، ولی آیا جامعه ایران دچا گسست اجتماعی هم شده است؟ نسبت به هم بی تفاوت شده‌ایم؟
جوابش شاید متناقض باشد، از یک سو بگوییم بله و از سوی دیگر بگوییم نه!
معتقدم دچار گسست اجتماعی نشده‌ایم و در بحران‌ها اتفاقا همبستگی‌مان بی نظیر است.
همین ماجرای کرونا بشود یک سوژه برای بحث، جدای از بی توجهی عده‌ای برای ترک قرنطینه و رفتن به مسافرت، چقدر همبستگی‌ها، دلسوزی‌ها، کارهای بی منت، هوای هم داشتن‌ها را دیدیم؟ چقدر به آن افتخار کردیم و چقدر آن را به رخ کشیدیم؟
از روزهای اول نیروهای جهادی و بسیجی (با توجه به بحران کارکردی دولت) بی مزد و منت شروع به ضد عفونی شهرها و مراکز عمومی کردند، هم شب و هم روز. بسیاری از مالکین اجاره بهای خود را بخشیدند، عده دیگر کارگاه ماسک و دستکش راه انداختند، جمعی برای پیردمردها و پیرزن ها خرید روزانه انجام می دادند و حتی برخی نانوایی ها نان رایگان به کسانی می دادند که وسعش‌شان کم بود و حالا کمتر شده است.
چقدر این همبستگی‌های مردمی و غیر دولتی/حاکمیتی را می بینیم؟ چقدر آن را به رخ می کشیم؟ چقدر قدردان مردم نجیبمان هستیم که مثل فرنگی‌ها اکسیژن پیرمردها را قطع نمی کنند و برای حفاظت از رول کاغذی توالت روی همدیگر ششلول نمی کشند؟!
باور دارم حتی اگر یک هزارم این همبستگی را جامعه دیگر داشت، این روزها داشتیم فیلم و سریالش را میدیدیم و کتاب جامعه شناسی‌اش را می خواندیم.
سرمایه اجتماعی به دلیل بحران کارآمدی که دچارش هستیم در حال کاهش است، شکی نیست، اما چقدر قدردان همبستگی عجب و زیبای مردممان هستیم؟ این جامعه گویی طناب همبستگی‌اش را با بحران محکم تر می کند. جامعه‌ای که شرق و غرب و شمال و جنوبش هرکسی به زبانی صحبت می کند.
زیبایی‌های خودمان را ببینیم.
انتهای پیام/ح
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
