به گزارش خبرگزاری فارس از همدان، همزمانی روز پرشکوه استقرار حکومت جمهوری اسلامی و نوروز باستانی ایرانیان، تجلی آغاز روز نوی ایرانیان مسلمان از پس قرن‌های سیاه استبداد و استعمار و سر برآوردن ققنوس‌وار ملتی زنده و پاینده از ورای آتش‌ها و معرکه‌های نفس‌گیر تاریخ است.
صبحگاه 12 فروردین 1358 پس از قریب به 50 روز از پیروزی انقلاب اسلامی، حضرت امام خمینی(ره) منبعث از نگاه الهی خود که همراهی مردم از ابتدا تا استمرار هر تغییر و تحول را اصل ضروری می‌دانستند برگزاری رفراندوم قانون اساسی جمهوری اسلامی را مورد تاکید قرار دادند و در پاسخ به افرادی که نبود امکانات برگزاری یک رای‌گیری عظیم در روزهای آغازین پیروزی انقلاب را بیان می‌کردند بر این ضرورت پای فشردند تا با اخذ نظر و تعداد دقیق آرای مردم و گذاشتن امضای مردم پای نظام برآمده از انقلاب، راه بر ایجاد انحراف و تشکیک بدخواهان بسته شود.
حضرت امام خوب می‌دانستند که اقلیتی پر سروصدا در ادامه راه پیدا شده و در جهت‌گیری‌های این نظام انقلابی تشکیک خواهند کرد و خواهند گفت مردم این را نمی‌خواستند و آن را بدان شیوه نمی‌پسندیدند! از این رو اصرار کردند که با برگزاری رفراندوم هم امضای ملت برای ثبت در تاریخ، پای قانون اساسی نظام جمهوری اسلامی گذاشته شود هم بدین طریق، مشی این نظام مبنی بر مردمی بودن و لزوم همراهی و مشارکت مردم در تمام مسائل ریز و درشت در مبادی کار مورد تاکید قرار گیرد.
همه‌پرسی 12 فروردین 1358 به واقع ثمره مبارزات ضد استبدادی و ضد استعماری ملت ایران در طی قرون بود که اکنون به بار نشسته بود و تجلی حضور و همراهی مردم با انقلاب برآمده از اراده ملی و ایمان الهی محسوب می‌شد که جهانیان نظاره‌گر آن می‌شدند و در محاسبات خود برای برقراری نسبت با این نظام نو باید خواست و اراده ملت ایران را لحاظ می‌داشتند تا آنانی که روزِ نو ایران را نمی‌پسندند بدانند که با ملتی هوشیار طرف هستند.
امام خمینی(ره) تاکید داشتند که «اگر استقلال کشور خودمان را تحصیل نکنیم سایر چیزها درست نخواهد شد.» این سخن ایشان اشاره به مبارزات گسترده و سختی‌ها و رنج‌های مبارزان نامدار و بی‌نام راستین وطن در طول تاریخ استبداد و استعمار داشت که اکنون در قالب حضور مردم تجلی می‌یافت.
برگه دو رنگ سبز و قرمز «همه‌پرسی» آری به همه آن جانفشانی‌هایی بود که ایرانیان غیور در راه نجات از استبداد و استعمار تحمل کرده بودند و «نه» به بازگشت دوباره چکمه خفقان و غارت استبداد و استکبار محسوب می‌شد.
از این منظر روز 12 فروردین، روز ظهور شخصیت واقعی مردم ایران، روز پیروزی مستضعفین بر مستکبرین و روز تثبیت انقلاب اسلامی و یوم‌الله پربرکت «بر هم خوردن معادلات زورگویان و دنیاپرستان» و آغاز استقرار معنویت و عدالت در جهان دنیاپرستان بود.
در این روز بزرگ ساختار جدید سیاسی ـ اجتماعی ایران بر مبنای آرای اکثریت قریب به اتفاق مردم یعنی 98.2 درصد تثبیت و نظامی متولد شد که نور معنویت و خداجویی را پس از گذشت قرن‌های زیاد دیگرباره نه تنها در ایران اسلامی بلکه در سراسر جهان متجلی ساخت.
در شعار اصلی نظام جمهوری اسلامی که «استقلال، آزادی و جمهوری اسلامی» است کلمه استقلال به عنوان نخستین هدف مطرح شده بود که تاکیدی بر تحقق «اراده ملی» به جای نفوذ و دخالت بیگانگان بر مقدرات یک ملت بود و جمهوریت نظام نیز مقدمه دستیابی به آزادی بود که منبعث از همان استقلال، مبتنی بر اراده جمهور مردم تعریف شده و در سایه تعالیم مکتب رهایی‌بخش اسلام در ایران اسلامی استقرار می‌یافت.
امام خمینی(ره) در این زمینه بیان کردند «صبحگاه 12 فروردین که روز نخستین حکومت الله است از بزرگ‌ترین اعیاد ملی و مذهبی ماست و ملت ما باید این روز بزرگ را عید بگیرند و زنده نگه دارند روزی که کنگره‌های قصر 2500 ساله حکومت طاغوتی فرو ریخت و سلطه شیطانی برای همیشه رخت بربست و حکومت مستضعفین جانشین آن شد.»
رهبر معظم انقلاب نیز در این مورد بیان کرده‌اند: این روز عید فقط ما مردم ایران نیست، بلکه عید همه کسانى مى‌تواند باشد که مسلمانند، یعنى نزدیک به یک‌میلیارد جمعیت چراکه ملت‌هاى مسلمان عادت کردند که اسلام را در حال دفاع در موضع انفعال، در حال انزوا ببینند اما این که یک ملتى در موضع تهاجم به قدرت‌هاى سلطه‌گر و تهاجم به نظام‌هاى بشرى ناقص قرار گیرد و اعلان یک جمهورى بر اساس اسلام کند براى همه ملت‌هاى مسلمان مایه مباهات و سربلندى است.
بر این اساس انتخاب واژه «عید» برای چنین روزی از سوی امام خمینی(ره) بسیار مناسب است زیرا عید به زمانی اطلاق می‌شود که روز «طرح نو درانداختن» و ایجاد تحول باشد و چه عیدی بالاتر از روزی که باعث سربلندی و مجد یک ملت شده و چه تقارن مبارکی که روز استقرار قانونی جمهوری اسلامی با عید نوروز باستانی ایرانیان همراه است و تولد مجدد ایران اسلامی در سایه استقرار نظامی برآمده از بطن مردم را به رخ تاریخ می‌کشد.
هیچ کس را در جهان آن زهره نیست/کو سخن راند ز ایران بر زبان
مرغزار ما به شیر آراسته است/ بد توان کوشید با شیر ژیان
انتهای پیام/76001/ 40
