با کنار کشیدن «آندره‌آ لدسام» از رقابت برای رهبری حزب حاکم محافظه کار بریتانیا، رهبری رقیب او «ترزا می»، وزیر کشور فعلی تقریبا قطعی شد و به نظر می‌رسد که می نخست وزیر آینده بریتانیا خواهد بود. «می» پیش از همه‌پرسی اخیر از حامیان باقی ماندن بریتانیا در اتحادیه اروپا بود، اما پس از رأی گیری گفت که همه باید به نتیجه آن احترام بگذارند و قول داد که به عنوان نخست وزیر، خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا را عملی کند.
به گزارش «شرق»، از «ترزا می» به عنوان «بانوی آهنین» بریتانیا یاد می‌کنند؛ لقبی که پیش از این، از آن «مارگارت تاچر» نخستین نخست‌وزیر زن بریتانیا بود؛ و حالا او می‌تواند نامش را به عنوان دومین زن نخست‌وزیر در تاریخ این کشور ثبت کند. «دیوید کامرون» که بلافاصله پس از رأی مثبت بریتانیایی‌ها به خروج این کشور از اتحادیه اروپا از سمتش استعفا داد، حالا می‌گوید، «می» فردا رسما به عنوان نخست‌وزیر جدید، قدرت را در دست می‌گیرد.
«ترزا می» 5٩ساله، وزیر کشور بریتانیا از شخصیت‌های مشهور حزب محافظه‌کار است که اگرچه از طرفداران باقی‌ماندن این کشور در اتحادیه اروپا بود اما هم‌زمان دیدگاه انتقادی خود نسبت به ساختار اتحادیه اروپا را حفظ کرده بود. روزنامه دیلی‌تلگراف می‌نویسد: «بله. ما هم موافقیم. خانم ترزا می دقیقا شرایط نخست‌وزیرشدن را دارد. گذشته از کارنامه پربار تجربیاتش، او توانسته با ماندن طولانی‌مدت در پست وزارت کشور بریتانیا جایی را در کتاب‌های تاریخ به خود اختصاص دهد. پُست پردردسر و بحث‌برانگیز وزارت کشور، جایی است که سیاستمدارانی چون «چارلز کلارک» و «جیکوب اسمیت» به پای آن قربانی شدند. در مقابل اما ترزا می خود را در این جایگاه کاملا ثابت کرد».
در این گزارش آمده، البته ترزا می آن‌طور که برخی از اعضای حزب محافظه‌کار تمایل داشتند، یک سیاستمدار درون‌سازمانی محسوب نمی‌شود. او گفته که می‌خواهد اجرائی‌شدن برگزیت را ببیند و نگرانی بریتانیایی‌ها از فردای پس از برگزیت را توجیه‌پذیر اما گذرا خوانده است و این دقیقا مسئله‌ای است که او و تشکیلات حزب محافظه‌کار بریتانیا درباره آن اختلاف‌نظر دارند. با این حال به گفته بسیاری، ترزا می به واسطه کارنامه پربار سیاسی‌اش، مورد احترام تمامی طرف‌های حزب قرار دارد. این نقطه قوت می در پارلمان این کشور است.
«می» سیاستمداری است که در 6٠ سال گذشته بیشترین زمان را به عنوان وزیر کشور در این پُست پردردسر دوام آورده و توانسته جایی را در کتاب‌های تاریخ به خود اختصاص دهد
شرایط امروز بریتانیا نیازمند رهبری آرام و خونسرد است. لندن به‌تازگی متعهد شده که 65٠ نیروی نظامی را برای مقابله با رفتار تهاجمی روسیه در شرق اروپا در اختیار ناتو قرار دهد. همچنین قرار شده که نیروهای نظامی بیشتری برای برقراری ثبات در افغانستان به این کشور اعزام شوند. در خانه هم، بازارها همچنان ملتهب هستند و در واکنش به برگزیت به دنبال راهی برای حفظ بازار مصرف و جلب اعتماد سرمایه‌گذارها هستند. در این شرایط بریتانیا قرار است پیوندهای تجاری جدیدی را با جامعه جهانی برقرار کند؛ این کشور همین حالا هم در حال مذاکره تجاری با هند است. دیلی‌تلگراف می‌نویسد: با توجه به این شرایط آیا الان زمانی است که بتوان دست به خطر زد؟ نه. البته درک می‌کنیم که بسیاری از اعضای حزب حاکم محافظه‌کار از نقض عهدها و انتخاب رهبری که در برخی موارد نظراتی کاملا متفاوت دارد، ناراحت هستند. ما هم بارها نگرانی‌های خود را اعلام کرده‌ایم. اما در شرایط فعلی به نظر می‌رسد قبای نخست‌وزیری تنها برای ترزا می مناسب است. بریتانیا پیش‌تر هم توسط یک سیاستمدار زن بااراده و فوق‌العاده باثبات، رهبری شده است و نتایجش بسیار خوب بوده است.
اگرچه مارگارت تاچر و ترزا می از بسیاری جهات تفاوت‌های اساسی با یکدیگر دارند، اما آنچه در هر دو سیاستمدار مشترک است، شخصیت قوی و توانایی آنان در جلب احترام سیاستمداران جامعه سیاسی است. اکنون بسیاری از تحلیلگران بر این باورند، ترزا می، سیاستمدار زن دیگری از حزب محافظه‌کار، می‌تواند بانوی آهنین دیگری باشد. کسی که این قدرت را دارد تا بار دیگر حزب چند‌دسته‌شده محافظه‌کار را دوباره متحد سازد.
ترزا می کیست؟
ترزا می اول اکتبر ١٩56 میلادی در شهر «ساسکس» در خانواده‌ای مذهبی به دنیا آمد. می والدین خود را در کودکی از دست داد. او تحصیلات ابتدایی خود را در مدارس مذهبی گذراند و در سال ١٩٧٧ میلادی از دانشگاه «آکسفورد» در رشته جغرافیا فارغ التحصیل شد. ترزا می در سال‌های ١٩٧٧ و ١٩٨٣ در بانک انگلستان مشغول به کار بود. اولین تلاش او برای ورود به پارلمان در سال ١٩٩٢ شکست خورد و می در این انتخابات رأی نیاورد. او در انتخابات میان‌دوره‌ای ١٩٩4 هم شکست خورد و سرانجام در انتخابات عمومی ١٩٩٧ موفق شد به عنوان نماینده حزب محافظه‌کار از منطقه «برکشایر» وارد پارلمان شود.
آنچه در می و تاچر مشترک است، شخصیت قوی و توانایی آنان در جلب احترام سیاستمداران جامعه سیاسی است
ترزا می با ورود به پارلمان به عنوان سخنگو وارد کابینه در سایه «ویلیام هیگ» شد. او در جولای ٢٠٠٢ به عنوان نخستین رئیس زن حزب محافظه‌کار انتخاب شد. او در جریان سخنرانی خود در مجمع عمومی حزب محافظه‌کار با اشاره به لزوم تغییر در این حزب گفت: «حزب محافظه‌کار باید تغییر کند و من به این تغییر متعهدم. می‌دانید که مردم ما را چه می‌نامند: حزب کریه و نامطبوع». (صفت کریه و نامطبوع برای حزب محافظه‌کار از آن زمان تاکنون وارد ادبیات سیاسی بریتانیا شده است.)
دیوید کامرون دوازدهم ماه می٢٠١٠ ترزا می را عنوان وزیر کشور و وزیر زنان و برابری دولت خود انتخاب کرد. با این انتخاب می چهارمین سیاستمدار زنی بود که پس از مارگارت تاچر یکی از بزرگ‌ترین پست‌های اجرائی دولتی را به دست می‌آورد. سیاستمداران دیگر به ترتیب تاچر، نخست‌وزیر، «مارگارت بکت»، وزیر خارجه و «ژاکویی اسمیت»، وزیر کشور بودند. می به عنوان وزیر کشور همچنین عضو شورای امنیت ملی بریتانیا نیز هست. او سیاستمداری است که در 6٠ سال گذشته بیشترین زمان را به عنوان وزیر کشور در این پُست پردردسر دوام آورده است. سیاستمدار قبلی «جیمز چاتر اد» بوده که از سال ١٩45 تا ١٩5١ حدود شش سال و دو ماه به عنوان وزیر کشور مشغول به کار بود. انتصاب ترزا می در سال ٢٠١٠ به عنوان وزیر کشور با توجه به دشواری انجام این مأموریت، بسیار غیرمنتظره بود.
مانع‌تراشی در مسیر بازگشایی سفارت انگلیس در تهران
به گزارش فارس، رسانه‌های انگلیسی گزارش دادند که مقامات وزارت خارجه این کشور از مانع‌تراشی ترزا می در مسیر بازگشایی سفارت این کشور در ایران گلایه دارند. مقامات وزارت خارجه انگلستان در آن زمان می‌گفتند که می با در پیش گرفتن سیاست سخت‌گیرانه در قبال مهاجران موجب شده تا امکان حصول توافق با ایران برای بازگشایی سفارتخانه‌ها وجود نداشته باشد.
ک منبع دولتی انگلیس هم از «ناراحتی بسیار زیاد» مقامات وزارت خارجه از مداخله ترزا می در فرآیند از سر گیری روابط با ایران، خبر داده بود
یک مقام ارشد وزارت خارجه انگلستان در آن زمان به نشریه تایمز گفته بود که سیاست‌های می می‌تواند «مذاکرات حساس برای احیای روابط» با ایران را در معرض خطر قرار دهد. گفته می‌شد که ترزا می در آن زمان از بازگشایی دفتر صدور روادید در سفارت انگلستان، یعنی یکی از خواسته‌های اصلی ایران، خوددای می‌کرده است. وی افتتاح دفتر صدور روادید را به اخراج چهار هزار ایرانی از انگلستان مشروط کرده بود. این ایرانی‌ها یا پناهجو بوده‌اند یا افرادی بودند که روادید آن‌ها در دوره قطع روابط دو کشور منقضی شده بود.
یک مقام وزارت خارجه گفته بود: «وزارت کشور تا زمانی که ایرانی‌های فاقد مدارک معتبر در بریتانیا باشند، از افتتاح یک دفتر صدور روادید خودداری می‌کند. این امر واقعا همه‌چیز را متوقف کرده است». یک منبع دولتی هم از «ناراحتی بسیار زیاد» مقامات وزارت خارجه از مداخله ترزا می در فرآیند از سر گیری روابط با ایران، خبر داده بود.
انتهای متن/
