پاریس به‌دنبال صحنه‌گردانی سازش

به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری فارس روزنامه «جوان» در یادداشتی از «رحمان نعیمی» نوشت:

لوران فابیوس، وزیر خارجه سابق فرانسه در روز جمعه 29 ژانویه بود که از قصد کشورش برای برگزاری یک کنفرانس بین‌المللی در مورد مذاکرات سازش بین دو طرف رژیم صهیونیستی و فلسطینی گفت و تأکید کرد که اگر این کنفرانس به نتیجه‌ای ختم نشود، فرانسه به صورت یک طرفه کشور مستقل فلسطینی در حدود مرزهای 1967 را به رسمیت خواهد شناخت. کمتر از دو هفته بعد، فابیوس از مقام خود استعفا کرد و حالا ژان مارک آیرو جای او را گرفته اما فرانسوا اولاند، رئیس جمهور فرانسه برگزاری آن کنفرانس را در دستور کار این یکی هم قرار داده است، به همین جهت است که وزارت خارجه فرانسه در حال انجام مقدمات این کنفرانس است و در مرحله اول جزئیات طرح خود را برای دو طرف از رژیم صهیونیستی و دولت خودگردان فلسطینی فرستاده و علاوه بر این، سفرای خود را در 20 کشور جهان مأمور کرده تا این جزئیات را به اطلاع مقامات ارشد آن کشورها برسانند. اولاند با این مقدمه‌چینی حرکت خود را در راه سازش کلید زده اما باید دید که حرکت او چگونه است و چه نتیجه‌ای را می‌توان در ادامه مسیر انتظار داشت.  روزنامه صهیونیستی هاآرتص طرح اولاند در مسیر سازش را در سه مرحله خلاصه کرده که به ترتیب عبارتند از: الف- انجام رایزنی‌ها با دو طرف از رژیم‌ صهیونیستی و فلسطینی و همچنین آن 20 کشور در مورد اصل ایده کنفرانس و محتوای آن، ب- برگزاری نشست مقدماتی با حضور کشورهای حامی سازش در ماه‌های مارس و آوریل و بدون حضور آن دو طرف، ج- برگزاری کنفرانس بین‌المللی در ماه ژوئن برای احیای روند سازش. این را می‌توان سه گام اولاند در مسیر سازش دانست اما همان گونه که نیکلای ملادینوف، نماینده سازمان ملل در روند سازش هم اشاره کرده، این سه گام نکته مشخصی را در برندارد و تأکید کرد که باید دید فرانسه به صورت دقیق چه چیزی را روی میز قرار داده است. در واقع، اولاند تا اینجای کار طرح مشخص و دقیقی را ارائه نکرده جز یک جدول زمانبندی از مراحل مذاکرات مقدماتی تا کنفرانس بین‌المللی و به نظر می‌رسد بیشتر می‌خواهد در ادامه مسیر جزئیات امر مشخص بشود و ایده‌ای به دست بیاورد. این وضعیت از حرکت اولاند نشان می‌دهد که او بیشتر به دنبال یک مانور سیاسی است تا اتفاق عملی بین دو طرف اصلی سازش و باید اهداف سیاسی از جلب نظر اعراب را در این مانور او مد نظر داشت. او به این ترتیب می‌خواهد در منازعه قدیمی بین صهیونیست‌ها و فلسطینی‌ها خودی نشان بدهد و جایی را به دست بیاورد که فرانسه تا کنون نداشته است. اگر به روند سازش از ابتدای امر نگاهی بیندازیم، فرانسه بیشتر جایگاه ناظر را داشت تا یک کنشگر و این امریکا بود که صحنه‌گردانی اصلی فرآیند را به عهده داشت. حالا اولاند می‌خواهد تا نقش صحنه‌گردانی را به نحوی از دست امریکا بگیرد چرا که واشنگتن در عمل دیگر آن نفوذ و اعتبار سابق را ندارد و صد البته که اولاند با به دست گرفتن صحنه‌گردانی انتظار کسب امتیازاتی از اعراب است. تنها نتیجه‌ای که از صحنه‌گردانی اولاند می‌توان انتظار داشت همان چیزی است که فابیوس در ابتدای کار اعلام کرده بود که همان اعلام یک طرف فرانسه مبنی بر به رسمیت شناختن دولت مستقل فلسطینی در حدود مرزهای 1967 باشد آن هم در صورتی که کنفرانس بین‌المللی سازش در ماه ژوئن به نتیجه‌ای نرسد. حالا که فابیوس رفته و آیرو جای او را در وزارت خارجه فرانسه گرفته، معلوم نیست که اولاند و وزیر خارجه جدیدش هم پایبند به این نتیجه باشند چرا که نه اولاند و نه آیرو هیچ‌کدام حرفی در مورد تعهدشان به این موضوع نگفته‌اند. به نظر می‌رسد دولت خودگردان فلسطینی تمام امیدش به همین نتیجه باشد چرا که تکلیف بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی، از قبل معلوم بود. نتانیاهو در همان زمان فابیوس مخالفت خود را با این نتیجه اعلام کرده بود و این مخالفت سیاست رسمی دولت او است و این سیاست حتی منطبق با تجربه‌ای است که واشنگتن از او دارد چرا که واشنگتن خوب می‌داند با نتانیاهو نمی‌توان از راه مذاکره به نتیجه‌ای رسید. دولت خودگردان نیز همین تجربه را دارد و به همین دلیل می‌داند که نمی‌توان نتیجه‌ای از کنفرانس بین‌المللی اولاند انتظار داشت و بیشتر دل خوش کرده به وعده فابیوس در به رسمیت شناختن یک طرفه دولت مستقل فلسطینی از سوی فرانسه. به نظر می‌رسد چه محمود عباس و چه دیگر مقامات ارشد فلسطینی در دولت خودگردان هنوز از تجربه طولانی خود در فرآیند سازش درس نگرفته‌اند و نفهمیده‌اند حامیان غربی سازش تعهدی به وعده‌های خود ندارند، چه رسد به اینکه وعده‌دهنده دیگر بر سر کار نباشد و کس دیگری جای او را گرفته باشد.

انتهای پیام/ز